"Ik ben niet mijn beperking." Lemon Copy sprak Kimberley Jonathans en Angela van Unnik over kijken naar de mens achter het CV. Het werd een open en inspirerend gesprek.
v.l.n.r. Angela van Unnik (WHvWB), Kimberley Jonathans (WHvWB) en Martha Lem (Lemon Copy)
Onderstaand interview is nu te lezen bij Werkplein Hart van West-Brabant:
“Kansen grijp ik met beide handen aan”
Het is 2011 als Kimberley op haar fiets wordt aangereden door een scooter. Sindsdien kampt ze met chronische hoofdpijnklachten en concentratieproblemen. “Toch kijk ik altijd naar wat wel mogelijk is”, vertelt ze. “Ik ben niet mijn beperking! Ik ben Kimberley: gedreven en – met een beetje aanpassingsvermogen – hopelijk een verrijking voor mijn collega’s.”
Wie door een ziekte of handicap niet in staat is het minimumloon te verdienen, kan in aanmerking komen voor een Indicatie banenafspraak: een verklaring waarmee je ondersteuning kunt krijgen bij het vinden van werk. Inwoners van de gemeenten Etten-Leur, Halderberge, Moerdijk, Roosendaal, Rucphen en Zundert kunnen daarvoor terecht bij het Werkplein Hart van West-Brabant. Daar klopte in 2018 ook de nu 21-jarige Kimberley Jonathans aan. “Ik volgde een mbo-opleiding voor juridisch medewerker”, vertelt ze. “In de overgang van stage naar regulier werk werd ik door het UWV gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard en kreeg ik de Indicatie banenafspraak. Met mijn toenmalige werkgever besprak ik bij het Werkplein de mogelijkheden voor een subsidie.”
Regelingen voor werkgevers
Voor werkgevers zijn er diverse regelingen om mensen met een Indicatie banenafspraak in dienst te nemen of te houden. Zo kunnen zij een vergoeding krijgen voor eventuele aanpassingen op de werkplek, kan er een jobcoach worden ingezet als persoonlijke begeleider van de werknemer, kunnen zij loonkostensubsidie ontvangen en is er een no-riskpolis, waarmee de werkgever vanuit het UWV een vergoeding ontvangt als de werknemer ziek is.
Waardevolle bijdrage Hoewel Kimberley met hoofdpijn opstaat en ermee naar bed gaat, is één ding duidelijk: ze wíl werken! “Niet alleen omdat ik vanwege mijn beperking behoefte heb aan structuur en ritme”, geeft ze aan, “maar vooral ook omdat ik als mens zinvol werk wil doen. Ik word er gelukkig van als ik collega’s kan ondersteunen en zo een waardevolle bijdrage kan leveren binnen een team.” Die gedrevenheid herkent Angela van Unnik, die Kimberley als adviseur banenafspraak begeleidt vanuit het Werkplein. “Toen het contract van Kimberley leek af te lopen, zocht ze direct contact met mij en met haar jobcoach. Ik weet nog precies wat ze zei: ‘Ik wil graag aan de slag en ga niet wachten tot er iets naar mij toekomt.’ Ze nam zelf de regie.”
De mens achter het cv Angela geeft aan dat niet iedereen die aanklopt bij het Werkplein zo gemakkelijk stappen kan zetten als Kimberley. “In de zoektocht naar passend werk is onze rol of die van een jobcoach altijd maatwerk. Wat je kunt, is afhankelijk van je beperking. Maar de basis blijft voor iedereen gelijk: hoe vinden we samen de juiste plek voor iemand, in hoeverre ben je bereid om je aan te passen en te denken in kansen en mogelijkheden: of zoals Kimberley zegt wat kan er wel?” Die vragen legt Angela niet alleen voor aan werkzoekenden, maar ook aan werkgevers. “Mooi zo’n functieprofiel op papier, maar wie zoek je nou eigenlijk? Soms heeft een werkzoekende met een beperking niet de gevraagde achtergrond, maar wel precies die nauwkeurigheid waarnaar men verlangt. ‘Ga maar eens koffiedrinken’, zeg ik dan. Zo hebben we – door te kijken naar de mens achter het cv – al heel wat mooie, bijzondere matches gevormd.”
Nauw betrokken Ook Kimberley heeft voor nu haar match gevonden. Een aantal maanden geleden kreeg ze de kans aan de slag te gaan als Medewerker Statushouders bij Werkplein Hart van West-Brabant. Daar verricht ze zestien uur per week administratieve taken om statushouders te begeleiden in het traject van inburgering, taallessen en werk. “Een beperking?”, vraagt teamhoofd Werk en Participatie Ron van Toor van het Werkplein zich af. “Nee, ze is eerder een toegevoegde waarde binnen onze organisatie!” Dat is precies wat Kimberley hoopte: “Als er aanpassingen nodig zijn, zien werkgevers het misschien als een uitdaging om iemand met een beperking aan te nemen. Het vraagt een extra investering, maar tegelijkertijd grijpen mensen zoals ik kansen met beide handen aan! Dat vertaalt zich terug in enorme inzet en loyaliteit. Zelf zal ik er alles aan doen om me onmisbaar te maken bij mijn collega’s.”
Angela blijft volgens Kimberley nauw betrokken bij haar ontwikkelingen. “Ze is mijn vaste contact- en vertrouwenspersoon. Met mijn jobcoach bespreek ik regelmatig waar ik tegenaan loop op het werk, hoe ik grenzen moet bewaken en balans kan vinden. Komen wij er samen niet uit, dan betrekken we Angela in zo’n gesprek. Dat contact met het Werkplein is er eigenlijk altijd.”
Comentarios